In my younger years, I was what would be described as a “player.” I put a lot of effort into sleeping with a lot of women. Unfortunately, for a time, it was an integral part of my identity, which wasn’t healthy.

I was that guy who was juggling four different Lauren’s in his phone and couldn’t remember which one he texted what to. But I didn’t care, because there was always another Lauren just around the corner.

It was a fun life, but it was also shallow and, aside from my own ego trip, more or less meaningless.

My obsession with my penis of course was merely an outcrop of my deeper insecurities around intimacy and commitment — namely, I was abso-fucking-lutely terrified to let myself get too close to someone, and so instead of fulfilling my need for love through quality relationships, I pursued quantity.

A side effect of this was that for many years I entertained a number of beliefs around commitment and marriage that justified my own behavior. Marriage was an antiquated tradition, I believed. Men and women are biologically wired to be promiscuous. Cheating is inevitable and life-long commitment is not only impractical, but tantamount to a glass prison.

On and on it went. I was really smart about it. I researched biology and anthropology and gender. I even wrote some scrappy blog posts about five years ago opining on whether our generation would be the first to break out of monogamy’s shackles, whether marriage even made sense, and whether I was even psychologically capable of settling down with someone.

(Those posts are now long-gone, which is probably a good thing, trust me.)

Yet, here I am. Married. And feeling really damn good about it. So what happened?

Well, a lot of things. I met the right girl, for one. But I also did a lot of growing up. I realized that a wet penis didn’t necessarily make me a more valuable human being (nor did it make me “a man”). And as I began to calm down and let go of my fears, I also began to discover many of the unexpected thrills and benefits of such a monumental commitment to a single person — benefits I had never considered or ever seen expressed anywhere else.

1. Commitment frees up one’s mental and emotional energy for more important things.

Looking back, I spent an ungodly amount of time and energy worrying about the following things:

• What various women thought of me and whether they were attracted to me.
• What I could do to make certain women more attracted to me.
• Logistics and plans to see various women I was attracted to.
• How attractive I was at any given time or in a certain context.
• Where “things were going” with the women I was seeing.
• When I was going to have sex, when I had sex last, whether I was a loser or not because it has been so long since I had sex or might be a long time before I have sex again.
• How was I going to meet more women? Where? What types of women did I want to meet?

My wife has commented a number of times that I “changed” when I proposed to her in 2015. And I think this is why. Once I made that proposal, once I stated that commitment explicitly, that this was forever, my brain realized that it would never, ever, have to worry about the above checklist ever again.

And for many years, the above checklist occupied a LOT of my mental RAM. In fact, as any single person, I went through periods of absolute obsession, analyzing every text, every word said, spending hours fantasizing about what if’s and could be’s.

And suddenly, these are all gone. I don’t have to worry about a single thing. And that’s incredibly liberating. I feel free to worry about things that truly matter in my life — namely, my work — but I’ve also reconnected to old hobbies and found new ones with all of my new spare free-time. I’m reading more books. I’m not drinking as much. Life is great.

2. A permanent partner makes you far more productive.

I can’t feed myself. I just can’t. This has been an ongoing issue pretty much my entire adult life. Put me in a kitchen and I’m about as useful as a deaf person at a symphony — I kind of just stare at things and feel helpless.

As a result, figuring out how I was going to feed myself would occupy many hours of my week, and inevitably, I’d end up eating a lot of crap.

The fact is, once you’ve taken that step and merged your life with another person, you become a team. And the things you are terrible at, they can pick up the slack, and vice-versa. My wife has made me a healthier, saner, more productive person for the simple fact that she’s adept at handling a number of life skills that I’m bad at, much in the same way I’m able to handle some of the things she’s bad at. We, quite literally, make each other “better people.”

And now I’m well-fed… which there’s a lot to be said for.

3. The psychological value of a creating a shared history.

In my mid-20s, I spent almost four years traveling the world by myself. I had a lot of amazing experiences, but ultimately, when I came out the other end of them, I couldn’t help but look back and feel like a lot of it was meaningless. I even wrote about this feeling at the time.

When my wife and I started dating, she quit her job and she and I traveled the world together for almost two years. And while the traveling with her was, in many ways, fraught with difficulty and more complicated than traveling solo, the experiences we ultimately shared together carry more weight in my memory for the simple reason that they were shared. It’s cool to go see the Great Wall of China by yourself. But as time passes, all you’re really left with is a photo and a couple vague, meaningless memories. It’s an internal checkbox that has been checked but still somehow feels empty.

It’s only when you add a loved one into the equation that these memories become laden with a deeper significance.

And the amazing thing about this is that it only becomes more valuable as time goes on. Anyone knows that life-long friends are hard to come by. There are few people in the world who have known you for five or even 10 years. And you value those people and their perspective. In a lifelong commitment, you are setting yourself up to generate a shared story with someone who will know you for decades to come, who will literally know every detail of your life inside and out, who will have been there in your greatest successes as well as suffered your worst failures with you. Who, decades from now, will sit and laugh at how stupid your 30-year-old selves were, how blind you were when you thought that first career would work out, who will love you and care when you talk about how differently you wish some things in your life had went.

That is invaluable. That is something that cannot be found anywhere else, cannot be generated in any other way, than through “’til death do us part.”

The post 3 Unexpected Benefits of Marriage appeared first on Mark Manson.

Kevin Abosch, a photographer and a creative artist friend of mine happened to be in New York, just like me. In between our heavily packed schedules, we met for a quick coffee and caught up with each other’s lives. And then we ended up talking about photography and what it means and what it should mean.

“You should take the time to critically look at all your photos, and figure out why you like them and why you don’t like them,” he told me. The creator of Lenka app has been making photos for decades. a decade. Our conversation ended up being about Instagram and how it has influenced what the world thinks of as popular photography styles.
From overtly filter-heavy styles (to compensate for poor quality of photos) to the VSCO look, Instagram of today is essentially a popularity contest that encourages people to chase “likes” rather than finding their own style. Likes for many of the bigger accounts means ability to make paid content, while others are simply accumulating social capital. Copycat Copy cat creativity has been turbocharged by Instagram.

It is remarkably different from the early days of Instagram when it encouraged people to become better photographers. I started using Instagram as a beta tester just a few days before it launched. Prior to Instagram, I hadn’t taken any photos unless I was using my Blackberry’s camera for news photos of events. I had never even owned a proper camera. My theory was that the emergence of mobile cameras and faster wireless would result in the creation of a mobile-first photography oriented platform, much like Flickr emerged in the post-broadband era.

It was love at first sight. The emergence of iPhone camera and Instagram set me on a path that would one day become a full blown hobby, where most of my creative efforts would be focused on photography. In a previous piece, I pointed out that the early Instagram-community acted as my teachers and many strangers became friends – Majd, Joshua Ellen Harris, Pei Ketron, Dan Rubin, Helena Price and Elle Luna for example. That was six years ago.

Today is the sixth birthday of Instagram and it has gone from that tiny little app for a few hundred people to a network of 500 million users. Instagram has disrupted the fashion business, it has turned unknown brands into global phenomena and it has made stars out of virtual nobodies. And it has done all this by not being the most original —despite the hoopla around its design chops, the app has xeroxed ideas big and small — from square photo, to filters to editing tools to now stories — but by building a layer of what I call the minimum viable unit of happiness.

From the very beginning they encouraged people to share what were essentially perfect photos that were packed with delight. The like (heart) button became a signal of encouragement. The wizardry of co-founder Mike Krieger made sure photos uploaded fast and appeared on our screens what seemed like instantly. The whole experience was optimized around bringing a smile to your face.

Instagram came at the right time, for thanks to social media, our society was shifting into a narcissistic hyperdrive. Likes, followers, retweets and shares is how people started to quantify their place in this hybrid virtual world. The rise of faux-celebrities such as the Kardashians and the Jenners is part of this societal shift. Instagram, which was once a genteel photography driven community, is now a celebrity reality show, where marketing, hype and glitz rule. It doesn’t surprise me that 100 million people use Instagram stories everyday. I mean who doesn’t want to watch Kanye being Kanye every so often.

“As social networks like Twitter, Facebook, and Instagram grow larger, they skew disproportionately toward supernodes—celebrity, meme and business accounts,” observed Arjun Sethi, partner at Social Capital in his recent essay about the end of social networks. “80 million photos are posted a day, but the average engagement rate per post is 1.1%. On Instagram, 50% of posts are generated by less than 3% of accounts.”

Nevertheless, numbers mean Instagram can convince half a million advertisers to spend money with the company every month, though not all of those ads are great. It is even better for its parent, Facebook, which looks astute in picking up the fast growing photo service for about $750 million, a bargain.

Sethi points out that as networks become too big and start to lack intimacy, they start to decay. We instead look for more closer forms of sharing. Instagram is going through that same kind of fraying. I find the service a bit cluttered and lacking a degree of happiness it brought with it. There is just too much visual noise. I find photographers who make lovely photos are actually pretty damn boring. I don’t care much about someone shoving content-marketing down my throat.

For me, my private shareable moments are still shared on Snapchat, which allows me to keep the most important things private.I don’t have an interesting life filled with Instagramable moments and videos, like say Beyoncé or Jay-Z. I don’t find photography that inspires me on Instagram. I have taken to looking at books.

Today, six years later, my love is a little bit dimmer. Now instead of checking Instagram every few hours, I visit occasionally. I share photos, though not as often. It still is on my home screen, but so is Snapchat. I am rooting for Snapchat — it has original ideas and is still keeping things interesting. As for my photos, I have a photo blog: Om.blog. You should come visit and see my attempts to find myself. Kevin put it best: true photography is therapy and a journey into yourself.

October 6, 2016, New York City!

Πέρασαν κιόλας δύο χρόνια από εκείνο το κείμενο. Όπως λέει και το τραγούδι “τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά”. Από τότε έχουμε καινούριες ερωτήσεις κι απαντήσεις που αφορούν τον Αλέξανδρο.

Να τι έμαθα λοιπόν.

Αν είναι πιο εύκολη η ζωή του γονέα στα 5 σε σχέση με τα 3

Ναι, είναι. Έχεις φυσικά νέα προβλήματα, αλλά έχεις ένα βασικό πλεονέκτημα: την επικοινωνία. Η οποία επικοινωνία είναι σχεδόν στο maximum τώρα.

Αν είναι πιο εύκολη η ζωή του παιδιού στα 5 σε σχέση με τα 3

Δεν έχω ιδέα. Υποθέτω πως όχι. Στα 3 το παιδί έχει να καλύψει μόνο τις βασικές του ανάγκες και κανένας δεν του ζητάει κάτι. Τώρα έχουν αρχίσει οι (ακόμα) απαλές απαιτήσεις. H πίστα αυτή μόλις ξεκίνησε.

Άλλα πλεονεκτήματα που έχει ο γονιός όταν το παιδί μεγαλώνει

- Τα ρούχα για άπλωμα είναι ευκολότερο task. Βάζεις πλυντήριο, απλώνεις και μαζεύεις πολύ πιο γρήγορα (βλ. κείμενο για τα 3 χρόνια). Χρειάζεσαι λιγότερα μανταλάκια.

- Ταυτίζεστε στα κουκουρούκου (βλ. χαζομάρες που κάνετε στη στιγμή, που δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα και που γελάτε με αυτές συνέχεια). Έχεις κάποιον που σε καταλαβαίνει ρε παιδί μου.

- Μπορείς να παίζεις καλύτερα με τα παιχνίδια του. Αρκεί να μην είναι ανώριμος και γκρινιάζει όταν του τα παίρνεις.

Οι πολυτέλειες που ακόμα δεν έχεις

- Ξεκουραστική τηλεόραση μεσημέρι Σαββάτου. Ποτέ.
- Χαλαρός καφές/φαγητό έξω. Ποτέ.

Αν συστήνω στους ανθρώπους που δεν έχουν κάνει παιδί να κάνουν ένα

Όχι βέβαια. Το αν και πότε θα κάνει κάποιος παιδί είναι κάτι εντελώς προσωπικό και δεν μπορώ να πω κάτι. Το παιδί δε λύνει κανένα πρόβλημα που ήδη υπάρχει, αντίθετα δημιουργεί νέα. Επίσης, συνεχίζω να πιστεύω ότι τα παιδιά δεν είναι η συνταγή της ευτυχίας.

Εγώ δε θα το άλλαζα με τίποτα στον κόσμο, αλλά αυτό είναι επίσης κάτι εντελώς προσωπικό.

Τα παιδιά είναι σαν την επιστήμη: είναι ό,τι καλύτερο έχει η ανθρωπότητα να παρουσιάσει, αλλά αν με την επιστήμη θα φτιάξεις μια πυρηνική βόμβα ή θα βελτιώσεις τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων είναι δύο εντελώς διαφορετικες ιστορίες.

Τι περιθώρια έχει το παιδί να μην είναι ακριβώς στους μέσους όρους, αν είναι αποδεκτή η διαφορετικότητα

Κατ’ αρχάς, τι εννοούμε με το “μέσους όρους” και το “διαφορετικότητα”;
Εννοούμε το πότε το παιδί θα βγάλει την πάνα, πότε θα μιλήσει, πότε θα αρχίσει να γράφει, τι χρώματα θα βάλει όταν ζωγραφίζει, ποια μουσική θα του αρέσει, πώς θα ενταχθεί σε ομάδες, πότε θα βγάλει τις βοηθητικές από το ποδήλατο και πάει λέγοντας.

Ε λοιπόν, όσο ψαγμένοι και σοβαροί γονείς θέλουμε να λεγόμαστε στην πραγματικότητα είμαστε ένα βαθύτατα συντηρητικό και εγωπαθές συνοθύλευμα ανθρώπων. Δεν ανεχόμαστε το παιδί μας να μην είναι πρώτο σε όλα. Θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας να είναι στην κορυφή. Στην κορυφή, άλλα όχι πιο πέρα από την κορυφή. Θα ασκήσουμε πίεση στο παιδί στο να δικαιώσει την εικόνα που πλάθουμε γι’ αυτό.

Εν ολίγοις, σε οτιδήποτε το παιδί μας ξεφεύγει από το μέσο όρο, ακόμα κι αν είναι προς τα πάνω κι όχι προς τα κάτω, είναι ένα σημείο που μας φέρνει σε αμηχανία και θέλουμε να το επαναφέρουμε στην πράσινη ζώνη της δικής μας ασφάλειας.

Το σχολείο τι κάνει γι’ αυτό

Η πλειοψηφία των σχολείων διευθύνεται από αντίστοιχους ανθρώπους. Αν πέσεις και σε σχολείο (ουσιαστικά σε δασκάλα) που δεν ανέχεται το διαφορετικό, τότε φίλε την έβαψες. Εύκολα θα σου βγάλουν το παιδί προβληματικό.

(Tip: ένα μέτριο σχολείο με μια καλή δασκάλα είναι προτιμότερο από ένα καλό σχολείο με μια μέτρια δασκάλα. Κι αυτό γιατί η καλή δασκάλα θα κάνει την υπέρβαση και θα ξεπεράσει τις κακές συνθήκες προκειμένου να σταθεί σωστά δίπλα στα παιδιά.)

Το πρώτο πράγμα που ζητάω από τους δασκάλους του μικρού είναι να τον αφήσουν να ζήσει την ηλικία του. Δε με ενδιαφέρει αν θα γράψει πρώτο το όνομά του, με ενδιαφέρει να μεγαλώσει χωρίς επιπλέον άχρηστη πίεση. Δε δίνω μία αν θα είναι ο καλύτερος στη ζωγραφική, με νοιάζει να φχαριστιέται τη στιγμή που θα πιάνει το μαρκαδόρο. Θα παλέψω όσο μπορώ για να μην απεμπολήσει το παιδί αυτό το βασικό του δικαίωμα.

Κοίτα, μπορεί να υπάρχουν γονείς που παρκάρουν το παιδί τους στο σχολείο, αλλά δεν παύουν να έχουν το δικαίωμα να θέλουν να είναι πρώτο…

Τον κακό τους τον καιρό. Ο γονέας που δεν ενδιαφέρεται να είναι στη μηνιαία ενημέρωση του σχολείου για το πώς πηγαίνει το παιδί του (συμβαίνει πολύ πιο συχνά απ’ όσο νομίζεις) είναι ένας γονέας κατάπτυστος. Πώς είναι δυνατόν να μη σε νοιάζει πώς περνάει αυτός ο μικρός, αδύναμος άνθρωπος τη μέρα του; Τι τον απασχολεί, τι τον χαροποιεί, τι νέο πράγμα καταφέρνει κάθε μέρα.

Αυτός ο γονέας με τις απαιτήσεις αλλά το μηδενικό αληθινό ενδιαφέρον για το παιδί του θα βρίσκει παντού προβλήματα και θα γίνει ο καλύτερος πελάτης των παιδοψυχολόγων. Στην πραγματικότητα δεν έχει κανένα δικαίωμα να θέλει το παιδί του να είναι πρώτο.

Πώς αντιμετωπίζω την άποψη να μην εμβολιάζουμε τα παιδιά, αλλά να τους κάνουμε ομοιοπαθητική

Δεν είναι κακή ιδέα. Μπορούμε όμως να πάρουμε τη γνώμη κάποιων αστρολόγων πρώτα και να εφοδιάσουμε μετά τα παιδιά με ενεργειακές πέτρες μέχρι να βαρύνουν τόσο ώστε να μην μπορούν να περπατήσουν. Ίσως και καμιά χάντρα στο λαιμό να βοηθήσει.

Μετά μπορούμε να αυτοκαταστραφούμε ως είδος. Το τερματίσαμε.

Γιατί ακόμα να ανεβάσω φωτογραφίες του στο Facebook

Αν κάθε Like πολλαπλασιάζει, ας πούμε x2 τις πιθανότητες να τον δει ένας παιδόφιλος, μπορώ να έχω μερικά μείον Likes;

Α, να μην ξεχάσουμε να απαιτήσουμε από το Facebook να μη δείξει τις φωτογραφίες του μικρού σε άτομα που δεν έχουμε εγκρίνει εμείς ένα προς ένα, καθώς και ν’αλλάξει τους όρους χρήσης του όταν αναρτήσουμε στο wall μας εκείνο το κείμενο που σαφώς το ορίζει αυτό.

Τι πιστεύω για τις μανούλες στο Facebook

Πρόκειται για τις σπάνιες εκείνες στιγμές που δεν μπορώ να βγάλω λέξη, μόνο θελω να πάω να γίνω φύκι.

Πώς καταφέρνει να βγάζει τόσο καλές φωτογραφίες

Δεν ξέρω. Προσπαθώ να καταλάβω τι βλέπει στην κάμερα που δε βλέπω εγώ. Κάποια μέρα θα μάθω.

Περί των δώρων που θέλω να του κάνω

Ποτέ δεν περίμενα ότι θα χαιρόμουν να πάρει ένα δώρο κάποιος άλλος περισσότερο από εμένα. Ποτέ.

Ποιος είναι ο επαναλαμβανόμενος εφιάλτης μου

Ότι ο μικρός ανέβηκε πάνω στην καρέκλα στο μπαλκόνι, πήδηξε τα κάγκελα κι έπεσε κάτω. Το έχω δει αμέτρητες φορές.

Αν είναι νωρίς να του μιλήσεις για σεβασμό, αγωγή και καλούς τρόπους

Δεν είναι καθόλου νωρίς, αρκεί να του το δείξεις, να μην του το πεις. Και πώς το δείχνεις; Με παραδείγματα.

- Αν μου μιλήσεις άσχημα, θα στεναχωρεθώ και δε θα έχω όρεξη να παίξω μαζί σου.
- Σήμερα στη δουλειά ένας κύριος χτύπησε έναν άλλο κύριο και τότε κανένας δεν ήθελε να του μιλάει και στο τέλος έμεινε μόνος του.
- Ο κύριος αυτός πάρκαρε το αυτοκίνητό του στη μέση του δρόμου και εμποδίζει να περάσουν όλα τα άλλα αυτοκίνητα, ο γάιδαρος!
(Παραλείπουμε το “γάιδαρος” ή ό,τι άλλο μπορεί να μπει στη θέση του βέβαια.)

Τι καλό σου προσφέρει το ελληνικό κράτος που δεν το γνώριζες μέχρι σήμερα σε σχέση με το παιδί

Ότι είναι μεγαλόθυμο που ανέχεται και σένα και αυτό. Ότι ενώ είσαι βάρος για την κοινωνία, αυτό σε υπομένει. Ότι σου ανεβάζει δωρέαν την αδρεναλίνη. Ότι σε εκπαιδεύει να είσαι υπομονετικός και όλο καθυστερείς το χρόνο που θα πας και θα το κάνεις καλοκαιρινό το μαγαζί.

Περί του πόση προσοχή πρέπει να δίνεις στο παιδί

Πολύ εύκολο: δε χρειάζεται παρά μόνο μην κινδυνεύσει από κάτι. Κατά τ’ άλλα γράψ’το, πολύ μας ζάλισε.

Βέβαια, μπορείς να μην το πας έτσι και να προσέχεις (χωρίς να το δείχνεις) οτιδήποτε κάνει, μια σίγουρα πολύ κουραστική άσκηση για σένα. Θα εκπλαγείς από το πώς αντιλαμβάνεται τα διάφορα ερεθίσματα από το περιβάλλον και πώς επηρεάζεται από αυτά. Αυτός είναι ο τρόπος να καταλάβεις πώς από ένα ον που ξεκινάει τη ζωή του ως άγραφο χαρτί καταλήγει να είναι ένα θαυμαστό και πολύπλοκο έργο ή μια μουτζούρα.

Πώς αντιμετωπίζεις τη δύσκολη ερώτηση: τι συμβαίνει όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει

Κάποτε θα γινόταν κι αυτό. Σημασία έχει, νομίζω, να μην πεις ψέμματα. Αν του πεις ότι πήγε στον ουρανό, το παιδί θα κοιτάζει ψηλά και θα περιμένει να ξαναδεί το πρόσωπο που δεν υπάρχει πια. Αν πάλι σκέπτεσαι να του πεις ότι έγινε άγγελος, οδηγείς το παιδί στην απόγνωση. Λες και βλέπει κάθε μέρα άγγελους και παίζουν μπάλα μαζί.

Καλό είναι επίσης να αποφεύγονται τα ποιητικά του στυλ “θα ζει στη σκέψη μας” γιατί θα παρανοήσει το παιδί. Καλύτερο είναι το “θα τον/την θυμόμαστε”.

Αν του παρουσιάσεις με πολύ απλά λόγια την αλήθεια, θα βοηθήσεις κι αυτό κι εσένα και τους τριγύρω. Το να πεις ότι αυτό το πρόσωπο δεν υπάρχει πια γιατί αυτή είναι η πορεία του ανθρώπου κι αυτό είναι οριστικό είναι πολύ πιο σκληρό για σένα, παρά για το παιδί.

Προφανώς έχει να κάνει και με τις θεολογικές απόψεις του καθένα, όμως είναι πολύ νωρίς να πιάσεις το θέμα αυτό. Πιστεύω ότι απλώς το γεγονός πρέπει να παρουσιάζεται ως γεγονός. Τέλος.

Κάθε πότε μπορούμε να του παίρνουμε γλυκά

Παγίδα μεγάλη. Είμαι επιρρεπής στο λάθος. Είναι πολύ εύκολη λύση να του πάρεις ένα γλυκό για να κάνεις το παιδί να σταματήσει τη γκρίνια. Αλλά είναι κι εντελώς βλαβερό.

Αυτό που πετυχαίνει είναι το εξής: να προετοιμάσεις το παιδί με έναν κανόνα του στυλ “θα παίρνουμε γλυκό κάθε Τετάρτη” και να τηρήσεις τον κανόνα αυτό no matter what. Γενικά, το να προετοιμάζεις τον άλλο είναι πολύ αποτελεσματικό και δίκαιο.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στο πόσα παιδικά βλέπει: “έχουμε πει ότι θα δεις πέντε παιδικά, μας μένουν ακόμα δύο”. Θα το κάνεις όσο χρειαστεί μέχρι να γίνει δεδομένο ότι έτσι παίζεται το παιχνίδι.

Από τα δυσκολότερα για μένα projects που αφορούν τον μικρό.

Η πρώτη ήττα μου από τον μικρό

Ήταν στη γιαγιά του και πήρα τηλέφωνο να δω τι κάνει. Εκείνη την ώρα όμως έπαιζε μπάσκετ κι όταν ζήτησα να του μιλήσω είπε: “Δεν έχω χρόνο για χάσιμο.”
200–0.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο αναπάντητο ερώτημα μέχρι σήμερα

Αν ο πραγματικός ήρωας είναι ο Shaun ή ο Bitzer.

Πώς να μάθεις το παιδί να φωνάζει τις κατσίκες (κι αυτές να έρχονται)

Όταν ήμουν στο στρατό, πριν 3–4 αιώνες, εκεί στο Διδυμότειχο (μπλουζ) είχα ένα φαντάρο ο οποίος δεν ήθελε να μπαίνει θαλαμοφύλακας. ”Λοχία, να με βάζεις μόνο σκοπιά”, μου έλεγε. Εγώ άλλο που δεν ήθελα, μου έλυνε τα χέρια. Αλλά δεν τον είχα ρωτήσει ποτέ γιατί. Κάποια στιγμή γυρνώντας από μια 3ήμερη άσκηση στην ύπαιθρο περπατούσαμε δίπλα δίπλα. Τότε αποφάσισα να τον ρωτήσω γιατί ταλαιπωριόταν με τις σκοπιές. ”Γιατί δεν ξέρω να διαβάζω και θα με κοροϊδεύουν όλοι. Εγώ μόνο τα ζώα μου ξέρω.”, μου είπε χαμηλόφωνα ο καψερός μην τον ακούσει κανείς. Όταν είσαι θαλαμοφύλακας πρέπει να ξέρεις να διαβάζεις κι αυτός ήταν μόνο ένας βοσκός. Προσπάθησα να τον μάθω να μη φοβάται κι αυτός σε αντάλλαγμα μου έμαθε κάτι που δεν ήξερα: πώς να φωνάζω τις κατσίκες.

“Πρέπει να τους λες, τσίκα μ’, τσίκα’ μ’, τσίκα μ’ κι αυτές θα έρθουν”.

Βέβαια άλλο να το γράφεις κι άλλο να το λες. Έχει μεγάλη σημασία πόσο παχύ είναι το “τσ”, πόσο διαρκεί το κάθε φωνήεν, πόσο γρήγορα επαναλαμβάνεις το “τσίκα μ’”, πόσες φορές το λες. Αν το κάνεις σωστά, πράγματι πιάνει και οι κατσίκες έρχονται.

Η σπάνια αυτή γνώση έχει ήδη μεταφερθεί στον μικρό. Αυτό το καλοκαίρι φώναξε τόσες πολλές κατσίκες που θα μπορούσε εύκολα να τις βγάλει για βοσκή.

Ποια είναι η πιο δύσκολη άσκηση γυμναστικής που έχει κάνει

Spiderman plank λέγεται και είναι απλό. Ή μπορεί και όχι. Ζούμε μεγάλες στιγμές.

Γιατί τα μωρά είναι πιο χαριτωμένα από τα παιδιά

Γιατί ένα βρέφος είναι πολύ πιο κοντά σε ένα ζώο. Μετά γίνεται άνθρωπος και χαλάει.

Πώς να τον βάλεις για ύπνο νωρίς
Την πέφτετε στον καναπέ με ανοιχτή την τηλεόραση. Αρχίζεις να νυστάζεις πολύ αλλά ελπίζεις ότι ο τύπος δίπλα σου νυστάζει περισσότερο. Κοιμάσαι. Μετά βαριέται και κοιμάται κι αυτός. Ή έτσι νομίζεις ενώ στην πραγματικότητα έχει βγει βόλτα στα μπαρ.

Τι μου είπε που με έκανε να μην ξέρω αν πρέπει να τον φιλήσω ή να τον δείρω

Αφού με είχε κάνει turbo συνεχίζοντας να κάνει κάτι που του απαγόρευα, γύρισε και μου είπε πολύ ήρεμα: “Θα το ξανακάνω. Σε λίγο καιρό θα το έχεις ξεχάσει”.

Το highlight των παιχνιδιών που έχουμε ανακαλύψει

Είναι η σκηνή των Ινδιάνων.
Το παιχνίδι αυτό παίζεται σε ένα μεγάλο κρεββάτι. Δύο Ινδιάνοι αρχηγοί, ο Γενναίος Αετός και ο Καφέ Σκαντζόχοιρος αποφασίζουν να ετοιμάσουν τη σκηνή τους (δηλαδή το τίπι) καθώς από μακριά έρχεται βροχή και μετά χιόνι. Σκάβουν, λοιπόν, αυλάκια γύρω από τη σκηνή ώστε τα νερά να μην μπουν μέσα, τεντώνουν τη σκηνή στα πασσαλάκια και ξεθάβουν τις κουβέρτες από μαλλί πρόβατου από το χώμα. Προειδοποιούν τους υπόλοιπους αρχηγούς κάνοντας ένα πάου γάου, μαζεύουν τα παπούζ και τις σκουώου και μπαίνουν στη σκηνή.
Μετά έρχεται η βροχή, το χιόνι κι αυτό επαναλαμβάνεται μέχρι οι Ινδιάνοι αρχηγοί πεινάσουν και σηκωθούν από το κρεββάτι.

(Για τις όποιες άγνωστες λέξεις, μια ιστορία του Λούκι Λουκ θα δώσει τις απαντήσεις.)

Μια σειρά τίτλων από τις best of ιστορίες που έχουμε πει

Με λίγες εξαιρέσεις δε μου αρέσουν τα παραμύθια στα βιβλία. Έτσι έπρεπε να φτιάξουμε μερικές ιστορίες μαζί. Τις γράφω για μελλοντικό reference.

- Το τρένο που δεν έφτανε ποτέ στον προορισμό του.

- Πώς χάθηκα με το αυτοκίνητο ενώ μου τελείωνε η βενζίνη.

- Οι εξερευνητές που έψαχναν ένα σπάνιο λουλούδι στο δάσος.

- Πώς η κουκουβάγια έμαθε τον ελέφαντα να βάζει το μυαλό του να δουλεύει.

- Το βράδυ που από το κρύο σηκώθηκα 7 φορές να πάω τουαλέτα.

- Η ιστορία της αρκούδας που έγινε φίλη με τις μέλισσες.

- Ο μυστικός πράκτορας στο εργοστάσιο με τις πριονισμένες καρέκλες.

- Ο μυστικός πράκτορας (πάλι) και το μυστήριο με τους 5 χορευτές του μπαλέτου που την ώρα της παράστασης γίνονταν 4.

- Πώς τα κουνούπια δεν κατάφεραν ποτέ να φτάσουν στο βουνό.

- Ο πίθηκος που έμαθε στην καμηλοπάρδαλη να εκτιμά τον εαυτό της.

Τι με ρώτησε που δεν ήξερα να απαντήσω

“Μπαμπά, άκου πως φωνάζει αυτός ο κύριος στο παιδάκι του. Εσύ ποτέ δε μου έχεις φωνάξει έτσι. Γιατί του φωνάζει τόσο πολύ; Τι λέξεις του λέει;”

Αν ακόμα μου μοιάζει

Μπα, όχι και τόσο. Μόνο που μια μέρα έβαλε τα γυαλιά μου κι ένα ψεύτικο μουστάκι-μούσι και ένας γνωστός τον ρώτησε “Τι νέα ρε Γιάννη;”

Για τη μουσική που του αρέσει

“Ώρα να ροκάρουμε, βάλε heavy metal” λέει. Τι να κάνω; Να του πω όχι;

Τώρα είμαστε στο level “Jazz μουσική”. Σαφώς πιο δύσκολο.

Τι σκέπτομαι όταν ακούω τις διαφημίσεις του Jumbo

Ότι είμαι αιμοσταγής δολοφόνος. Ότι σφάζω κουνελάκια. Ότι δε θα πατήσω ποτέ εκεί. (Sorry, δεν το κάνω επίτηδες, υπάρχουμε κι εμείς.)

Πότε ξεπέρασε τον εαυτό του στην υπομονή που έδειξε

Όταν με περίμενε να τερματίσω σε αγώνα τρεξίματος στο βουνό και είδε 420 (από τους 450 συμμετέχοντες) ανθρώπους να φτάνουν πριν από μένα. Ας όψεται το μετάλλιο που θα του χάριζα.

Τι θα ήθελα να μάθει που δεν κατάφερα να μάθω αρκετά νωρίς εγώ

Δύο πράγματα:

Να προσπαθεί. Να αποτυγχάνει και να συνεχίζει. Να μάθει ότι κάθε καλό πράγμα θέλει κόπο.

Να ρωτάει συνέχεια. Τα πάντα. Όλη την ώρα. Όσο κουραστικό κι αν είναι.

Το πρώτο δεν το καταφέρνουμε ακόμα. Το δεύτερο είναι στη φύση του.

Χρόνια πολλά πολλά πολλά και καλά, πολύ πολύ καλά, Αλέξανδρέ μου.

My father, Chuck Mullenweg, passed one week ago today. After over a month in ICU he had just been transferred to long-term acute care in a different hospital and we were looking forward to a tough but steady road to being back home when he took an unexpected and sudden turn. I’ve started and stopped writing this dozens of times since then and words continue to fail me.

Here’s the rememberance that ran in the paper a few days ago:

It is impossible to overstate the influence my father has had on every part of my life: Why did I play saxophone? Dad did. Computers and programming? Dad did. Travel? He was frequently stationed overseas and even when we didn’t visit he would always bring back a cool gift for myself and my sister. He drove me to the HAL-PC office (local non-profit) every weekend where I’d learn so much fixing people’s broken computers and being exposed to open source for the first time. His O’Reilly “camel book” on Perl was the first scripting I learned, and he pointed me toward Mastering Regular Expressions which became the basis of my first contribution to b2, texturize.

We were in a father / son bowling league. I remember admiring his work ethic so much: he’d get up before dawn every morning and put on a suit, grab his briefcase, and go to work. He often went in on weekends and I loved to go with him because they had “fast” internet at the office and I could read Dilbert and about Babylon 5. He was a voracious reader and learner, and loved tinkering whether it was cars or networking. In the other room I can hear a bitcoin mining rig he set up a few years ago. He was independent minded and unafraid to question the status quo.

There’s a photo somewhere of my dad mowing the lawn and me following behind him with a toy lawnmower, which is a perfect metaphor for how I’ve always followed in his footsteps.

I’m at a loss.

Parents are there literally the day you’re born, and it’s hard to imagine a life without them. Most people reading this will outlive their parents, and deal with their mortality and often difficult and painful final days as those who brought us into this world exit it. I’ve been reading and reading all the writing I can find on this topic, but nothing really prepares you for it, and nothing makes it better to go through. It’s terrible.

He wasn’t someone to tell you what the right way to live was, in fact he was incredibly open minded. He didn’t tell you, he showed you how he lived his life from a place of integrity and trust, how he was in his relationship with my mom, how he was in business. He wasn’t flashy and seldom talked about his accomplishments or all the people he had helped out along the way. Many of the stories of appreciation coming in I’m hearing for the first time. In getting his books and taxes together this past week I was humbled by how simply he lived this season of his life, not into material things but cherishing relationships and his quiet life in the suburbs with my mother.

My biggest blessing has been my family. Every one is the most supportive you can imagine. So inspiring… much of what I’ve done in the world was in the context of making my parents proud, and their relationship to each other and the amazing man my dad was has set a bar I hope to approach in my lifetime. The last few years he got much better about showing his pride in my sister and I, and even more importantly saying “I love you,” the three words that are among the best gift we can give each other. Don’t forget to use them, even if it feels cheesy or embarrassing, and for those of you with parents still around please give them some extra time and a hug for me. This was unexpected, we really believed he was on an upward trajectory. You never know when the words you share with someone might be the last.

I made a page you can see his official obituary, information about his memorial service in Katy, and leave any memories you have of him at ma.tt/chuck.

 

Στο ποδόσφαιρο πάντα μου άρεσαν αυτοί που “μιλούσαν στην μπάλα” και που ταυτόχρονα δεν προκαλούσαν με περίεργες φάτσες και χειρονομίες. Μου άρεσαν δηλαδή οι Zidane, οι Messi, οι Xavi, οι Figo του κόσμου αυτού. Αυτοί που με μια κίνηση άλλαζαν τη ροή του παιχνιδιού και μετά συνέχιζαν σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

Στην άλλη πλευρά ήταν οι ατάλαντοι (σε ποιον αρέσουν αυτοί;) και οι προκλητικοί. Άρα, δεν πήγαινα ποτέ τους Ronaldo, τους Ibrahimović και φυσικά τους Maradona.

Με τα χρόνια όμως άρχιζα να συμπαθώ τους πολεμιστές του γηπέδου και τις ομάδες τους. Αυτούς που πάνω από τις ικανότητές τους έβαζαν το σύνολο. Ίσως γιατί κατάλαβα καλύτερα την έννοια της “ομάδας”. Ίσως γιατί εκτίμησα την ομορφιά των τίμιων και καθαρών μαχών στο γήπεδο.

Η ομάδα που δε σταματάει ποτέ

Αυτό που συμβαίνει με την Atletico Madrid και τον προπονητή τους, τον Diego Simeone, τα τελευταία χρόνια πιστεύω ότι πάει πέρα από το ποδόσφαιρο. Είναι πράγματα όπως η απόλυτη συγκέντρωση στο στόχο, η λυσσασμένη επιμονή, το να μην τα παρατάς ποτέ, το οι πολλοί να παίζουν σαν ένας για το κοινό καλό.

Η Atletico είναι μια ομάδα χαμηλού budget. Σε αυτό διαφέρουν από την αγαπημένη μου Barça: δεν έχουν τους αρτίστες, αυτούς τους θαυματοποιούς της μπάλας και το κενό πρέπει να το συμπληρώσουν με παραπάνω θέληση και ενέργεια. Τα λεφτά είναι καλό πράγμα, αλλά η κάθε ιστορία έχει χώρο και για τους λιγότερο πλούσιους.

Η Atletico χάνει τους καλύτερούς της ποδοσφαιριστές αλλά συνεχίζει πιο δυνατά. Torres (αυτός ο απίθανος τύπος που γύρισε και θα ξαναγίνει El Niño), Aguerro, Falcao και Costa: οι καλύτεροί της επιθετικοί έφυγαν σε 5 χρόνια. Ο Courtois, βασικός της τερματοφύλακας, το ίδιο. Ε και; Τους διώχνει και συνεχίζει καλύτερη. Δεν έχει ξαναγίνει αυτό σε ομάδα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Αλλά δεν ξέρω κι αν έχει γίνει σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα γενικώς.

Αυτή η μηχανή συνεχίζει να νικάει. Φέτος το έκανε έχοντας απέναντι της δύο ομάδες που θα εύχονται οι επόμενες γενιές να τις έβλεπαν να παίζουν: Barcelona & Bayern. Νίκησε με τον τρόπο της, τον οποίο δε βρίσκω καθόλου αποκρουστικό: παίζει διαφορετικά, αλλά ωραία. Με τρομερή ένταση και βγάζοντας τις καθόλου μικρές ικανότητες του εκάστοτε παίχτη της σε κάθε ευκαιρία.

Όλα αυτά είναι πράγματα που δεν αφορούν μόνο την μπάλα. Αφορούν οποιονδήποτε οργανισμό που δουλεύει ως ομάδα. Δεν είναι το ποδόσφαιρο, είναι η φιλοσοφία της ίδιας της δουλειάς, όποια δουλειά κι αν είναι αυτή.

(Πάντως επειδή το ποδόσφαιρο είναι μαζικό πράγμα, είναι εύκολο κάποιος να βγάλει loser τον Guardiola και άχρηστο τον Messi. Τι να κάνουμε τώρα; Να του χαλάσουμε το παραμύθι και να του πούμε ότι η Bayern έπαιξε τρομακτικά καλά; Ή ότι ο Pep είναι σε top level από την πρώτη μέρα που έγινε προπονητής; Από τον καναπέ έχει άλλη θέα.)

Εσύ σε ποια ομάδα παίζεις;

Και αναγκαστικά σκέπτομαι ότι οι περισσότεροι ούτε θαυματοποιοί είμαστε σαν τον Messi ούτε στην Bayern παίζουμε. Οι πιο καλοί από εμάς πιθανόν να βρεθούμε σε μικρές Atletico κι αν αυτό συμβεί, θα πρέπει να νιώθουμε πολύ τυχεροί.

Προσωπικά, αν πρέπει να σκεφτώ τα πράγματα που μου πήγαν καλά στο παρελθόν, κανένα δεν έχει σχέση με το ταλέντο (αυτό δεν ξέρω καν τι είναι). Όλα έχουν σχέση με την προσπάθεια, την επιμονή και το να σηκώνεσαι όσες φορές κι αν πέσεις. Για την ακρίβεια δεν έχω στο περιβάλλον μου κανέναν super προικισμένο που να κάνει μαγικά πράγματα. Ίσως γιατί αυτοί παίζουν σε άλλη ομάδα προ πολλού.

Οι καλύτερες ομάδες που έχω γνωρίσει αποτελούνται από ανθρώπους που παίζουν σαν την Atletico: με σεβασμό στον κοινό στόχο και στον συμπαίκτη, με βήματα (κι όχι άλματα) βελτίωσης, έτοιμοι να μη σταματήσουν ποτέ την προσπάθεια no matter what. Και με έναν τρελαμένο μικρό Simeone να δίνει το σύνθημα και να παίρνει το καλύτερο που μπορεί από αυτούς χωρίς να τους καίει.

Στο τέλος μού έρχεται και η πολύ θλιβερή σκέψη μιας ολόκληρης χώρας, που ως οργανισμός είναι το ακριβώς αντίθετο από την Atletico και φρικάρω.
Αλλά δε θέλω να το κλείσω έτσι. Τα καλά πράγματα μας τραβάνε μπροστά, όχι τα μίζερα.

Το ποδόσφαιρο είναι ωραίο πράγμα, γιατί παρά τη διαφθορά του, ακόμα είναι αθλητισμός και στον αθλητισμό ο καλός αγώνας είναι η κορυφαία στιγμή. Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα φέτος η Atletico να είναι πρώτη σε όλα όσα συμμετέχει συμμετέχε για να θριαμβεύσει ο χαρακτήρας της. Για μένα πάντως είναι ήδη στην κορυφή.

Δημοσιευμένο και στο Medium.

I was about ten years old when I first got turned on to the music of Prince. It was my next door neighbor, Michael Johnson, who got me into Prince. We were hanging out one day and he told me about this guy I just had to hear. He put on For You. It was funky and challenged many of my notions I had had up to that point about so many things.

But, it wasn’t just the music that hooked me. Michael told me that Prince was a local guy. Not just local to Minneapolis but local to South Minneapolis — our ‘hood. He graduated from Central High — just like my Dad had a few years before him. He grew up only about a mile away. I soon found out that just about everyone in the neighborhood had some direct connection to this kid — they knew him. They went to school with him or played basketball down at the park with him, or their sister dated him, or played in some basement band with him, or they just saw him around. This skinny kid with the giant afro who was either always in the music room or on the basketball court. This kid who in just a couple of more years would become known worldwide.

I became a big fan. A fan of the music and the little guy I heard so much about around where I lived. Later on, we moved away — to Iowa City, IA and then to New Haven, CT. Prince’s fame began to grow. First with Controversy then with 1999. No matter where I went, when I mentioned that I was from Minneapolis, people immediately brought up Prince. “Oh, "Oh, where that Prince guy is from! ” or “Isn’t " or "Isn’t that where Prince is from?”. from?". It worked the other way too. If someone gave me a somewhat quizzical look when I mentioned Minneapolis, all I would have to say was, “Where Prince is from…” "Where Prince is from…" and the recognition was immediate.

By the time I moved back to Minneapolis, Prince was a huge star. The whole world knew about him now. Purple Rain had just come out and his music was everywhere. His videos running every hour on MTV. And, in too many ways to count, he literally put the Minneapolis music scene on the map. And, there was so much happening here. The punk scene was exploding with great bands like Hüsker Dü and The Replacements . ). Prince himself was bringing up his friends with him like Morris Day and The Time. Time. It was one of those magical times in the city when, every night, you could go out to a local club and hear a band or artist that now is a household name. Of course, Prince was bigger than all of them — a bonafide superstar now.

But Prince never left. He could have had houses all over the world or lived anywhere he wanted but he always called Minneapolis home. Almost everyone in Minneapolis and Saint Paul had a Prince story. He lived here. He worked here. He played here. He showed up and sat in with some local band, or was at some restaurant, or was buying fruit at the supermarket. No matter how famous he got, what levels of superstardom he achieved, he was always just Prince here in the city the world now knew. He was always around and everyone could tell you a personal story about him.

I say all of this not only to tell you the story of what Prince meant to me in a formative era in my life but so that you can understand the depth of the loss we are feeling here in this city — in his city. Imagine if New York City lost the Empire State Building, or Paris lost The Eiffel Tower… Well, we lost Prince. We lost the icon that the rest of the world knew us by. We lost the symbol that was our city to so much of the rest of the world. The thing that, no matter where you went beyond this place, all you had to do was say his name and people knew and respected where you came from.

He’s gone now, but just like the Empire State Building or The Eiffel Tower, people will not forget. There’s a great line in the in the musical Hamilton about the idea that we have no control over who lives or dies or tells our story. We don’t have control over any of that. But, what we can control is to make sure we become a part of a place, or a part of the people there, so that there are stories to tell should people wish to tell them. The better the stories we leave, leave the more likely people will be to tell them. Prince left a lot of stories to tell and we will be telling them here amongst each other and to the rest of the world for a long time to come. He left us some great stories.

(The photo above is the last known photo taken of him, riding his bike back to the office, just like normal.)